O kadar sıkılıyorum ki, ancak bu kadar olur. Yok, hayatımda hiç bir şey yok. En azından olanlarla ilgilenemiyorum bile. Şöyle çiçek açsam falan ne güzel olur yine diye düşünürken, asıl noktayı kaçırdığımı fark ettim.
Problemim zaten her boku farketmekken bir de bu çıktı başımıza. Neymiş efendim çok bilmiş sayın Bü amaan bu da geçer o da geçer her şey geçer diye ortalarda zıplarken her gün gelip geçmiş. E salak ısın yavrucum diye kimse de sormadığı için kendi kendime takılıyorum işte.. Aşık oldum geçsin diye bekliyorum, acı çekmem gerekiyor, aman şu iki günü atlatırsam hiç bişeyciğim kalmaz diyorum, en kötüsü adama aşık mı oldum yoksa kendi kendime yarışma düzenledim aslında "zaferin" peşinde miyim onu bile bilemiyorum. Sanırım buna yüzeysellik diyorlar. Hani şu daha bir sene öncesine kadar götümle güldüğüm türden bir yüzeysellik hem de..
Ama komik şeyler de yok değil tabii. Düşündüm de bütün hayatının böyle geçtiğini varsaysak herhangi bir insanın, her gün aynı gibi, yeni bir şey yok gibi, yeni iinsanlar bile olmasa mesela.. Ben kendimi atarım sanırım "balkondan" başkaları ne yapar bilemiyorum.
Yine de şu sıralar ben tam da yıllar sonra koşmayı bırakmışken, tamemen olduğum yere çakılmış dururken biri hızla çarpsa bana hiç fena olmaz gibi.. Başıma bir şey gelsin yani! Ne halim varsa göriyim! Sıkıldım yahu anlayan yok mu!?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder